Φωτιά στα μπατζάκια μας

Πέρυσι Αττική, Εύβοια, Πελοπόννησος. Παλιότερα η Χαλκιδική. Φέτος η Ρόδος και έπεται συνέχεια: τώρα όλα δείχνουν πως έχουν βάλει στο μάτι και τα Μεσόγεια (Μαραθώνας, Μαρκόπουλο, Καλύβια).

Είναι ξεκάθαρο: το κράτος δεν ενδιαφέρεται για ό,τι κάποτε ονομάζαμε κοινωνικό αγαθό. Παρά την τραγική εμπειρία της τελευταίας τριακονταπενταετίας και παρά την πρόσφατη κοινωνική και πολιτική κατακραυγή, οι δημόσιοι φορείς, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο δήμαρχο, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των πυρκαγιών με την απλή ‘λογική’ του ηλιθίου: θα τρέξουμε να τη σβήσουμε. Τα προληπτικά μέτρα δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους. Και τους είναι αδύνατο να εννοήσουν ότι απ’ τη στιγμή που θα ξεσπάσει μια πυρκαγιά, οι πιθανότητες να κατασταλεί είναι πολύ περιορισμένες, αφού:

· με συνειδητή επιλογή τους το προσωπικό και τα μέσα πυρόσβεσης είναι ανεπαρκή.
· ο συντονισμός των εμπλεκόμενων υπηρεσιών είναι θεσμικά αδύνατος.
· η πυροφύλαξη είναι πλημμελής έως ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα η φωτιά να γίνεται αντιληπτή όταν πλέον έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και έχει γίνει ανεξέλεγκτη.

Αυτό που βιώνουμε στη μικρή κλίμακα του Χαϊδαρίου, όπου δραστηριοποιείται η Διαρκής Κίνηση και οι άλλες σημαντικές συλλογικότητες, επιβεβαιώνεται σε όλη την Ελλάδα:

· Από τον Απρίλιο προτείνουμε μέτρα πυροπροστασίας στη δημοτική αρχή, στον ΑΣΔΑ, στο δασαρχείο. Αποτέλεσμα: και ελάχιστη και καθυστερημένη χρονικά ανταπόκριση. Φανταστείτε τι γίνεται όπου δεν υπάρχει πίεση και προτάσεις από τους πολίτες.
· Το απόλυτο αλαλούμ στην κατανομή των αρμοδιοτήτων. Στον ίδιο τόπο: αυτό είναι αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ, εκείνο του ΑΣΔΑ, το άλλο του δήμου, το τάδε του δασαρχείου!
· Ανοχή απέναντι σε μικρά ή και μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα.
· Και η μόνιμη επωδός: δεν υπάρχουν λεφτά. Υπάρχει σήμερα Έλληνας που να μην ξέρει γιατί δεν υπάρχουν λεφτά;

Πρόκειται για ένα συνεχές έγκλημα που διαπράττεται με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που διαπράττονται εγκλήματα σαν κι αυτό στο Πέραμα την περασμένη βδομάδα. Γιατί και στο Πέραμα η ίδια λογική: Δουλέψτε όπως-όπως, κι όποιος είναι τυχερός θα ζήσει. Κανένα μέτρο πριν, μικροϋπεύθυνοι μετά. Πρακτικά, μπίζνες από τη μία πλευρά, πτώματα στην άλλη.

Άρα είναι ξεκάθαρο: αν η ζωή μας δεν είναι για τα σκουπίδια, πρέπει οι ίδιοι εμείς να εντείνουμε τη δράση μας, να παίρνουμε όλο και περισσότερο πάνω μας την ευθύνη της υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών. Και μέσα από μια τέτοια προσπάθεια να αλλάζουμε και τους εαυτούς μας∙ γιατί οι πυρκαγιές προκύπτουν κι απ’ τη δική μας αφέλεια, τη δική μας αμέλεια, τη δική μας αμάθεια και αδράνεια, τη δική μας μοιρολατρική υποταγή.