Μια ιστορική γροθιά, απολύτως επίκαιρη.
Η άλωση του Θριασίου από τη βιομηχανική - νεοελληνική λαίλαπα...συνεχίζεται, και σήμερα, με αμείωτη ένταση.
Η άλωση του Θριασίου από τη βιομηχανική - νεοελληνική λαίλαπα...συνεχίζεται, και σήμερα, με αμείωτη ένταση.
Ντοκιμαντέρ του 1973, που καταγράφει τον αγώνα των κατοίκων των Μεγάρων κατά της βίαιης απαλλοτρίωσης της γης τους προκειμένου να κατασκευαστεί στην περιοχή ένα συγκρότημα διυλιστηρίων.
Η ταινία αποτυπώνει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης, τις διαδηλώσεις των Μεγαρέων στους δρόμους της Αθήνας και την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη από τους φοιτητές, λίγες ώρες πριν από την εισβολή του τανκ και την καταστολή της εξέγερσης από το δικτατορικό καθεστώς στις 17 Νοεμβρίου του '73.
Ένα σημαντικό πολιτικό τεκμήριο και μια από τις πρώτες ταινίες με οικολογική διάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο.
Στα τέλη του 1968, οι πραξικοπηματίες διαπραγματεύονται με τον Αριστοτέλη Ωνάση το σχέδιο «Ω», δηλαδή την κατασκευή και εκμετάλλευση του τρίτου για τη χώρα συγκροτήματος διυλιστηρίων και άλλων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, στις περιοχές Πάχη (Βασιλικά) και Λάκκα Καλογήρου των Μεγάρων. Το σχέδιο αφορά σε μια επένδυση ύψους 400-500 εκατ. δολαρίων.
Οι παρασκηνιακές συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της εποχής οδηγούν τελικά την ανάθεση του έργου στην εταιρεία Στραν Α. Ε. του επιχειρηματία και τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη, το 1972. Η σχετική σύμβαση καταγγέλθηκε, από την πλευρά του ελληνικού Δημοσίου, το 1977.
Σενάριο: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Σάκης Μανιάτης
Φωτογραφία, Μοντάζ: Σάκης Μανιάτης
Σχετικά με τη ταινία
«Μένει στο στόμα μας μια γεύση θανάτου βλέποντας τις απέραντες εκτάσεις με τα ελαιόδεντρα, μεγαλοπρεπή και επιβλητικά στην αρχή, ξεθαμένα και ξεριζωμένα μετά, ριγμένα πάνω στη γη που τα έθρεψε αιώνες, βλέποντας τις μπουλντόζες να καταστρέφουν αγροκτήματα, κτηνοτροφεία, σοδιές, εκμηδενίζοντας το προϊόν τόσων αιώνων δουλειάς.
Από τη μία μέρα στη άλλη εκατοντάδες φιλήσυχοι αγρότες, που μέχρι τότε ταύτιζαν τα προβλήματά τους με τις καθημερινές δυσκολίες της καλλιέργειας, βρίσκονται ξαφνικά και βάναυσα απαλλοτριωμένοι από την ίδια τους τη ζωή.
Η ταινία τούς δίνει διαρκώς το λόγο και τούς επιτρέπει να μαρτυρούν για το πώς ζούσαν πριν τους καταστρέψουν, να συγκινούνται, να θυμώνουν και να διεκδικούν, μέχρι που ενώνονται και αυτοί με την εξεγερμένη νεολαία στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του ‘73, περνώντας έτσι στην Νεώτατη Ελληνική Ιστορία.»
Η ταινία αποτυπώνει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης, τις διαδηλώσεις των Μεγαρέων στους δρόμους της Αθήνας και την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη από τους φοιτητές, λίγες ώρες πριν από την εισβολή του τανκ και την καταστολή της εξέγερσης από το δικτατορικό καθεστώς στις 17 Νοεμβρίου του '73.
Ένα σημαντικό πολιτικό τεκμήριο και μια από τις πρώτες ταινίες με οικολογική διάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο.
Στα τέλη του 1968, οι πραξικοπηματίες διαπραγματεύονται με τον Αριστοτέλη Ωνάση το σχέδιο «Ω», δηλαδή την κατασκευή και εκμετάλλευση του τρίτου για τη χώρα συγκροτήματος διυλιστηρίων και άλλων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, στις περιοχές Πάχη (Βασιλικά) και Λάκκα Καλογήρου των Μεγάρων. Το σχέδιο αφορά σε μια επένδυση ύψους 400-500 εκατ. δολαρίων.
Οι παρασκηνιακές συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της εποχής οδηγούν τελικά την ανάθεση του έργου στην εταιρεία Στραν Α. Ε. του επιχειρηματία και τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη, το 1972. Η σχετική σύμβαση καταγγέλθηκε, από την πλευρά του ελληνικού Δημοσίου, το 1977.
Σενάριο: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Σάκης Μανιάτης
Φωτογραφία, Μοντάζ: Σάκης Μανιάτης
Σχετικά με τη ταινία
«Μένει στο στόμα μας μια γεύση θανάτου βλέποντας τις απέραντες εκτάσεις με τα ελαιόδεντρα, μεγαλοπρεπή και επιβλητικά στην αρχή, ξεθαμένα και ξεριζωμένα μετά, ριγμένα πάνω στη γη που τα έθρεψε αιώνες, βλέποντας τις μπουλντόζες να καταστρέφουν αγροκτήματα, κτηνοτροφεία, σοδιές, εκμηδενίζοντας το προϊόν τόσων αιώνων δουλειάς.
Από τη μία μέρα στη άλλη εκατοντάδες φιλήσυχοι αγρότες, που μέχρι τότε ταύτιζαν τα προβλήματά τους με τις καθημερινές δυσκολίες της καλλιέργειας, βρίσκονται ξαφνικά και βάναυσα απαλλοτριωμένοι από την ίδια τους τη ζωή.
Η ταινία τούς δίνει διαρκώς το λόγο και τούς επιτρέπει να μαρτυρούν για το πώς ζούσαν πριν τους καταστρέψουν, να συγκινούνται, να θυμώνουν και να διεκδικούν, μέχρι που ενώνονται και αυτοί με την εξεγερμένη νεολαία στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του ‘73, περνώντας έτσι στην Νεώτατη Ελληνική Ιστορία.»
