Ξεφυλλίζω το ημερολόγιό μου.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008: Ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός δολοφονεί για μια ακόμη φορά. Νεκρός ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ένα παιδί. Η νεολαία εξεγείρεται και η εξέγερση παίρνει εθνικές κι ακόμη διεθνείς διαστάσεις. Ο πρωθυπουργός των Ελλήνων τι ακούει; Ακούει μόνο βιτρίνες που έσπασαν και δίνει οικονομική βοήθεια σε 500 επιχειρηματίες. Την αγωνία των χιλιάδων νέων δε την ακούει. Το μήνυμα που στέλνουν και που το ακούει ο Σαρκοζί πέρα μακριά στη Γαλλία, αυτός είναι δίπλα εδώ κι ούτε καν το αφουγκράζεται. Κανένα μέτρο που να καταργεί τη δολοφονική δυνατότητα των αστυνομικών οργάνων. Καμία πρόταση για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Ούτε λέξη για την αναχαίτιση της ανεργίας. Ούτε λέξη για τους νέους που εργάζονται σε συνθήκες και με αμοιβές δούλων. Μόνον ύβρεις και λόγος καταγγελτικός γι’ αυτούς. Και δακρυγόνα, ξύλο, συλλήψεις, καταδίκες σωρηδόν.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2007: Η Ελλάδα υφίσταται απ’ τις πυρκαγιές μια μεγάλη οικολογική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Ποια ήταν η αντίδραση των ιθυνόντων; Αδυναμία αντιμετώπισης του «στρατηγού ανέμου». Δεκάδες νεκροί. Πολιτική εκχώρησης της δημόσιας γης στα ιδιωτικά συμφέροντα, ανάπτυξη βαριάς τουριστικής βιομηχανίας. Καμιά πολιτική για τους πολίτες και το περιβάλλον. Και όποτε οι πολίτες αντέδρασαν στο μεγάλο πλιάτσικο εις βάρος της φύσης και της ζωής τους, αντιμετωπίστηκαν σαν εχθροί.
Έχει κι άλλες σελίδες το ημερολόγιο. Και βλέπω πως αυτό που ζούμε όλο τον καιρό στις προσπάθειες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, αυτό βλέπουμε και σήμερα απ’ την πλευρά των ιθυνόντων. Αλλά τώρα η λαϊκή αντίδραση είναι καθολική, εκτεταμένη και έντονη.
.jpg)
