ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΣΩΝ ΤΟΥ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ

Είμαστε μια ομάδα πολύ χαριτωμένη! Στ’ αλήθεια, θέλω πολύ να μοιραστώ αυτή την εμπειρία, να τη μάθουνε κι άλλες ομάδες που υπάρχουν και δρουν για κάτι κοινό που αφορά τη ζωή μας.
Καθένας μας είναι μια απόχρωση ξεχωριστή σ’ έναν σχεδόν ακαθόριστο πίνακα. Κανείς δεν είναι ίδιο χρώμα με κάποιον άλλο. Άντρες και γυναίκες. Φοιτητές ή εργαζόμενοι. Ηλικίες διάφορες, από 21 έως 55. Ψηφίζουμε όλα τα κόμματα, μερικοί κανένα. Οι περισσότεροι είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε κοινωνικές εμπειρίες και συμπεριφορές σαν αυτές που έχουν όλοι οι κοινοί άνθρωποι: πάμε σε ταβέρνες, μπαράκια, εκδρομές, σινεμά, κάνουμε πάρτι, παίζουμε 8Χ8 και Trivial Pursuit. Κάποια θεραπεύει το θέατρο, άλλος την ποίηση, κάποιος τη μουσική. Όταν μαζευόμαστε για να συζητήσουμε, τρομάζουμε μπροστά στη διαφορετικότητα των απόψεων, και όμως συζητάμε και καταλήγουμε σε κοινές αποφάσεις. Μόνο μια φορά χρειάστηκε να κάνουμε ψηφοφορία: αν θα συναντιόμαστε για συνέλευση κάθε δύο ή τρεις βδομάδες.
Τι είναι αυτό που κάνει πίνακα όλα αυτά τα διαφορετικά χρώματα κι αρώματα; Η κοινή οδύνη και η οργή, το κοινό ενδιαφέρον και η συνειδητή του καθενός απόφαση για κοινή δράση με στόχο την υπεράσπιση των αλσών και των δασών του Χαϊδαρίου. Κυρίως όμως η κοινή δράση.
Ο στόχος που βάλαμε φαντάζει μικρός. Ωστόσο, εξαρχής είχαμε κατανοήσει ότι εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κίνημα που προβλέψαμε ότι θα φουντώσει σε όλη την Ελλάδα και που ήμασταν έτοιμοι να ενταχθούμε αμέσως σ’ αυτό. Γιατί ό,τι συμβαίνει στο όλον, αυτό συμβαίνει στο μέρος. Ενταχθήκαμε λοιπόν στο Παναττικό Δίκτυο, επισκεφτήκαμε τις πυρόπληκτες περιοχές της Πελοποννήσου, όπου έχουν δημιουργηθεί παρόμοιες κινήσεις, πήραμε μέρος σε πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Δεν πηγαίναμε όλοι μαζί, μα η ομάδα ήτανε πάντα ενήμερη και αλληλέγγυη. Από την άλλη μεριά, η πράξη μας-έδειξε πόσο μεγάλος ήταν ο μικρός μας στόχος. Η υπεράσπιση των δασών και των αλσών του Χαϊδαρίου φάνηκε πως αναλύεται σε μια πληθώρα προβλημάτων που πριν ούτε που τα φανταζόμασταν: στρατόπεδα ΚΕΔΒ και ΚΕΒΟΠ, αναδασώσεις, λιμάνι στο Σκαραμαγκά, εμπορική αμαξοστοιχία που σκίζει το Ποικίλον όρος, εκκλησιαστικά και ιδιωτικά συμφέροντα που καιροφυλακτούν για την ‘αξιοποίηση’ του Ποικίλου, καθαριότητα και ζωντανή χρήση των αλσών και των δασών από τους κατοίκους του Χαϊδαρίου Έλληνες και μετανάστες, μεταμόρφωση αδρανών δημοτικών περιουσιών σε προσβάσιμους χώρους πρασίνου, δενδροφύτευση πεζοδρομίων, πυρασφάλεια, πυρόσβεση.
Και πώς σε τόσο λίγο χρόνο- μόλις τρεις μήνες- φτάσαμε σε τόση γνώση; Μέσα από την πράξη, ελάχιστη ακόμη, κι ασήμαντη ίσως θα μπορούσε να πει κανείς. Η συμμετοχή μας τον Αύγουστο και Σεπτέμβρη στην πυρασφάλεια του δήμου μας-άνοιξε τα μάτια για το ιδιοκτησιακό καθεστώς στο Ποικίλο και για το ρόλο της δημοτικής αρχής∙ ταυτόχρονα μας έφερε σε πρώτη επαφή με άλλες συλλογικότητες που έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα. Η πρωτοβουλία μας για τον καθαρισμό του άλσους Δαφνίου μας έδειξε εύγλωττα την αδιαφορία και την υποκρισία της δημοτικής αρχής, και, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στην πυρασφάλεια και τον περίπατο στο Ποικίλο, μας έκανε να δούμε- κυριολεκτικά να δούμε- τη γραμμή του τραίνου, αυτό το έκτρωμα που θα περνάει πάνω από την εθνική οδό, που θα σκίσει το Ποικίλο, και που για χάρη του κόπηκαν ήδη 2000 δέντρα. Ύστερα, προβληματισμένοι από όσα διαπιστώσαμε, οδηγηθήκαμε στην αναζήτηση ενημέρωσης από τον Σελέκο και τον Βίτσα, κι έτσι μάθαμε και για τον Σκαραμαγκά ενώ παράλληλα βάλαμε βάσεις συνεργασίας με τις αντίστοιχες δημοτικές παρατάξεις.
Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στη νέα μας συλλογική δραστηριότητα, την αναδάσωση, ερχόμενοι σε επαφή με ένα παγκόσμιο κίνημα, μια καινούρια γνώση και μια διαφορετική φιλοσοφία. Είμαστε έτοιμοι να μάθουμε καινούρια πράγματα και να διευρύνουμε τη σχέση μας με άλλους κατοίκους του Χαϊδαρίου.
Οι επόμενες κινήσεις μας, πρώτη και προγραμματισμένη η συμμετοχή στην πυρασφάλεια, έπειτα όποια άλλη αποφασίσουμε, θα είναι οπωσδήποτε από ευνοϊκότερη θέση. Γιατί και γνώση περισσότερη θα έχουμε αποκτήσει και οι δεσμοί μας με άλλες παρόμοιες κινήσεις θα έχουν γίνει πιο ισχυροί και Χαϊδαριώτες με παρόμοιους προβληματισμούς και αποφασιστικότητα θα έχουμε προσεγγίσει. Αυτό το τελευταίο, έχουμε όλοι στην κίνησή μας συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό είναι: τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν μεγάλες κι επιδέξιες πλάτες. Ως τώρα καταφέραμε να πλαισιώσουν τις δραστηριότητές μας 10 πολίτες, αριθμός που είναι ιδιαίτερα αξιόλογος ως ποσοστό (μια ομάδα 15 ατόμων δείχνει να έχει μια δυναμική πλαισίωσης της τάξης του 66%). Ωστόσο, χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις και χωρίς να μας κυριεύει το άγχος και η αλαζονεία, θα πρέπει να εργαστούμε και για την αύξηση των μελών της κίνησής μας και για την πλαισίωση των δραστηριοτήτων της από περισσότερους κατοίκους.
Είμαστε μια υπέροχη ομάδα! Όλοι μας συμμετέχουμε ελεύθερα, χωρίς κόμπλεξ, καταναγκασμούς και ενοχές. Όλοι μας δραστηριοποιούμαστε, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του και με αλληλεγγύη προς τους άλλους. Κάνουμε λάθη χωρίς να ντρεπόμαστε γι’ αυτά, αλλά είμαστε έτοιμοι είτε να τα ξανακάνουμε είτε να τα διορθώσουμε όταν τα καταλάβουμε και μπορούμε. Οι πράξεις μας είναι λίγες αλλά πολλές.. Οι γνώσεις μας είναι λίγες αλλά θα γίνουν περισσότερες μέσα από την πράξη. Γενικά είμαστε αισιόδοξοι κι αισιόδοξες. Θα γίνουμε καλύτεροι; Θα γίνουμε περισσότεροι; Ναι, ναι, πολύ το θέλουμε. Μα δεν ξεχνάμε τους στίχους του ποιητή:
Οι καινούργιες εποχές δεν έρχονται αμέσως.
Ο παππούς μου ζούσε κιόλας στην καινούργια εποχή
Το εγγόνι μου θα ζει ακόμα στην παλιά.
Το καινούργιο κρέας τρώμε
Με τα παλιά πηρούνια.
…………………………………
Απ’ τις καινούργιες κεραίες μας ήρθαν οι παλιές βλακείες
Η αλήθεια απλωνόταν πάντα από στόμα σε στόμα.
(απόσπασμα από το ‘Οι καινούργιες Εποχές’, ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ)

(κι ένα απόσπασμα από τις ‘Κακές Εποχές’, του ίδιου)
Το σπίτι χτίστηκε με τις πέτρες που υπήρχαν!
Η επανάσταση έγινε με τους επαναστάτες που υπήρχαν!
Ο πίνακας ζωγραφίστηκε με τα χρώματα που υπήρχαν!

Φάγαμε ό,τι είχαμε.
Δώσαμε σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη.
Μιλήσαμε μ’ αυτούς που ήταν παρόντες.
Δουλέψαμε με τις δυνάμεις, τη σοφία, και το θάρρος που είχαμε στη
διάθεσή μας.
Νίκος Νικολίτσης