Στο άρθρο 14 του εφαρμοστικού νόμου το οικονομικό επιτελείο, για να προσελκύσει επενδυτές, αποφάσισε να παραχωρήσει για πενήντα χρόνια τον αιγιαλό και την παραλία της χώρας. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά προκειμένου να μαζέψει λεφτά, η κυβέρνηση δε διστάζει να δώσει την ευκαιρία στους υποψήφιους αγοραστές δημόσιων ακινήτων, που βρίσκονται κοντά στη θάλασσα, να γεμίσουν τις παραλίες με μαρίνες και προβλήτες, οι οποίες θα βαφτίζονται «λιμενικά έργα ή εγκαταστάσεις.
Ο νέος υπουργός περιβάλλοντος, στις προγραμματικές δηλώσεις, είπε «να ανοίξουμε μια συζήτηση όχι μόνο για το τι είναι δάσος, αλλά και τι θέλουμε να είναι δάσος».
Η φράση αυτή διαγράφει την επιστημονική προσέγγιση της ερμηνείας του δάσους και της δασικής έκτασης, διαγράφει την πραγματικότητα και προσδίδει αγοραία χαρακτηριστικά στο φυσικό περιβάλλον της χώρας.
Το WWF Ελλάς διαπιστώνει σοβαρές ασάφειες σε σχέση με την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και το δικαίωμα του Δημοσίου να υπερασπίζεται την περιουσία του και θέτει, μεταξύ άλλων, ερωτήματα σχετικά με:
-Τη δυνατότητα νομιμοποίησης καταπατήσεων δημόσιων εκτάσεων.
-Τη δυνατότητα επενδυτικής δραστηριότητας εντός περιοχών απόλυτης προστασίας και οικοτόπων προτεραιότητας.
-Τη διαφαινόμενη δυνατότητα παρεκκλίσεων από την ισχύουσα πολεοδομική – χωροταξική και περιβαλλοντική νομοθεσία.
-Την προστασία του κοινόχρηστου χαρακτήρα του αιγιαλού και της παραλίας.
-Τη διατήρηση του δικαιώματος του Δημοσίου για επανακαθορισμό των όρων, μετά τη λήξη των συμφωνιών μίσθωσης δημόσιας γης.
