→Σε μια αχανή έκταση 570 στρεμμάτων, στην περιοχή Στρίφι, βρίσκεται μία από τις πιο ανεξέλεγκτες χωματερές στο Λεκανοπέδιο Αττικής που απορροφά από τα 2003 τα τοξικά κατάλοιπα της βιομηχανίας του Θριάσιου Πεδίου
Του Γιάννη Μπασκάκη
Η μυρωδιά από τα απόβλητα και η ζέστη του μεσημεριού συνθέτουν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σκουπίδια, λάστιχα, καλώδια, πλαστικά, μπάζα, άσφαλτος από οδόστρωμα, υπολείμματα μηχανημάτων, καμένα ρούχα, μέχρι και εντόσθια ζώων από σφαγές. Βρισκόμαστε σε μια αχανή έκταση 570 στρεμμάτων, στην περιοχή Στρίφι, μόλις 2 χλμ. βόρεια του κυρίως οικισμού της Ελευσίνας. Πρόκειται για μία από τις πιο ανεξέλεγκτες χωματερές στο Λεκανοπέδιο Αττικής.
Βαδίζοντας ανάμεσα στα σκουπίδια πέφτεις πάνω σε βαρέλια, σε χημικά κατάλοιπα κι έπειτα σε μαύρους λόφους. Αποτελούνται από λεπτούς κόκκους. Από λεπτά μέταλλα. Είναι αμμοβολές από ναυπηγεία. «Ο εργολάβος λέει στο ναυπηγείο ότι θα τα πάει για υγειονομική ταφή, αλλά για να γλιτώσει το κόστος τα πετάει εδώ. Τα παίρνει ο αέρας και αν τα εισπνεύσεις, είναι καρκινογόνα. Η αμμοβολή είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο υλικό», λέει ο Γιώργος Στεφανάκης που μας συνοδεύει. Μουσικοσυνθέτης, παλιό μέλος της μπάντας του Βλάση Μπονάτσου «Πελόμα Μποκιού», ζει από 10 χρονών μερικά μέτρα απέναντι από τη χωματερή. «Κάποτε εδώ φύτρωνε σιτάρι. Πριν από 10 χρόνια όλη η Ελευσίνα μάζευε χόρτα εδώ. Υπήρχαν ελαιώνες και από κάτω η θάλασσα. Αυτός ήταν ο λόγος που πριν από 50 χρόνια η μητέρα μου αγόρασε γη εδώ. Είδε έναν παράδεισο», αναφέρει.
Συνέχεια στην εφημερίδα των Συντακτών
.jpg)
